برایم نوشته است، «هميشه افراد ساكت را دوست داشته‌ام. هيچ‌گاه نمي‌فهمی در حال رقصيدن در رويای خويش‌اند يا سنگينی بار هستی را به دوش می‌كشند. تو در چه‌حالی؟»
برایش نوشتم، جان‌گرین در آخر جمله‌اش سؤال نکرده‌است. در به دوش می‌کشند، تمامش کرده است.
نوشت، بگذارش زمین.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر