چه بزرگی دنیا

سوم راهنمایی بودم. قرار شد بهمان تقدیرنامه بدهند. خانم‌ ناظم اسمم را خواند و دویدم رفتم بالای سکو ایستادم. مدیر از روی تقدیرنامه خواند که خانم هَـ.. عین، دستم را بردم بالا و گفتم اجازه خانوم، هِـ گفت باشه، ساکت باش. گفتم آخه اسممو اشتباه خوندین. گفت ساکت شو ببینم. و ادامه داد خانم هِـ ما مُفتخوریم که شاگردانی چون شما داریم. گفتم اجازه خانوم، ببخشید مُفتخریم درسته. تقدیرنامه‌ی منو پاره کرد و گفت گمشو پایین، بی‌شعور بی‌لیاقت. دیروز مادر شاگردم تماس گرفته بود که نمی‌تواند بیاید دنبالش و اسم مادربزرگش ثبت‌شده جزو آن‌هایی که می‌توانند بچه‌ را تحویل بگیرند. بچه نشسته بود توی دفتر تا کسی بیاید و تحویلش بگیرد. شک کردم. جلو رفتم و سلام کردم. پرسیدم شما خانم فلانی نیستید. چشم‌هایش را ریز کرد و گفت شاگرد قدیمیم که نمی‌تونی باشی، من تهران نبودم. گفتم تهران که نه، من نمی‌دونم چندتا ولی شما شاید یادتون باشه در دوران مدیریتتون چندتا تقدیرنامه پاره کردین و فحش دادین. خاطرتون هست؟ و بله. بله خانم مدیر، مادربزرگ سارا بود. دنیا چقدر بزرگ است و چقدر زمان به آدم‌ها می‌دهد برای چه‌ها کردن‌ها. چقدر گشته بود و گشته بود که من سال‌هاست از اهواز رفته بودم و دختر خانم مدیر بعد از دانشگاه عروس شده بود و تهران مانده بود و حالا نوه‌اش شاگرد من است. دست دخترک را با خشونت کشید و گفت بیا بریم. باید کلاستو عوض کنم، معلما همه‌شون عقده‌ای‌ان. پس شناخته بودی خانم مدیر وگرنه چرا باید آن‌طور منقلب می‌شدی. سارا دستش را از دست مادربزرگش کشید بیرون و گفت میس بغلم نکردی. در آغوش گرفتمش و بوسیدمش و خداحافظی کردم. و چقدر خوشحالم که هنوز یک معلم عقده‌ای نشده‌ام یا دست کم از هیچ‌کس این لفظ را نشنیده‌ام. چقدر خوشحالم که بچه‌ها را به جنون دوست‌دارم.