نود و دو، بی‌ تو

باد بهاری نفس زندگی‌بخش است؛ 
باران بهاری مایه‌ی زندگانی‌ست؛ 
این‌ها را اما بی‌مصاحبت او، ثمر نیست. 
چه عاشورایی‌ست بهار، به نبودن‌ت؛
تو نیستی و باغ سبز چشمانم به باران نشسته؛
نفس تنگ شده، دشت جان خشکیده؛
کین رها شده ققنوس‌ت را، دگرباره آتشی باید؛
از آن که به آمدنت جوان گردانی.