بهمن 84

*زمستان*

          برف می بارد باز،سوز کوران همه را می بلعد
          دستهايم در جيب،رهسپار قفس تنهايی خويش
          به نفرهای بلورين جهان می نگرم
          شاد و نفرين شده،غمگين و هراسان،
          چهره در هاله ای از برف نهان می دارند،
          که مبادا نگهی بگذرد از سينه شان
          چشم زخمی،اخمی،بشکند فاصله ها را
          که دگر سايه ها نيز از انسان و زمين گريزانند
          سرد سرد است،نفس تيره و تار است و عبوس،
          می خراشد خم دالان گلو را چه عجول.
          باد چون تيغه ايی از خنجر درد،گونه يخ زده را می کاود.
          همه در بزم زمستان جمعند،آسمان نقل سپيدش را باز
          می نشاند به سر خسته ی دعوت شدگان،
          و زمين رخت عروسی بر تن،بيتی از بودن تنهای مرا می خواند.
          لحظه های شب و سرمای جنون در راه است.
          برف سنگين و صبور،نرم و آرام به صحرای دلم می بارد.
          باز هم در پس لبخند عبس پنهانم،برف می بارد و باز
          همه در بزم زمستان جمعند،سرد سرد است دلم،
          در خيابان زمين خسته و سرگردانم،
          سرد سرد است دلم...

 سر مراسم زفاف بود که ،
            مرد از دختر پرسيد:بار اولته؟
            دختر گفت:نه
            مرد گفت:پس بار آخرته!