آذر ۱۳۸٥

چشمهايم را با تمام نيرو بسته نگاه می دارم
          و
          ديگر با بوسه‌ی هيچ شاهزاده‌ای
          بيدار نمی‌شوم!




 همیشه یک کبوتر زخمی میان خواب و خیالم
     شکوه لحظه پرواز را نگون می کرد
     و
     من میان پریدن و نا پریدن ها
     زبان به شکوه گشودم که آسمان سزاست
     و ناگهان بادی طمع به گوشه بالم -پر پریدن کرد -
     و لحظه ای
     میان هوا و زمین معلق ماند
     و ناگهان!
     موجی از خون یک کبوتر زخمی بر ابرها نشست و ...
     آسمان آبی است
     جنون رسیدن،همیشه بنیادی است.