صدايم كن آرام

این روزها کمی که بلندتر از حد معمول صدایم بزنند، گریهام میگیرد. گریه اما نمیکنم. که چه؟ که مثلاً من هنوز هم محکمم. هنوز هم طاقت دارم. حساس نیستم. اصلاً برایم فرقی هم ندارد. راستش اما هیچوقت هنرپیشه خوبی نبودهام. باید خودم را برسانم به اتاق و بنویسم و بنویسم تا باز شود راه گلویم.